Museo do Mar de Galicia

Vigo é unha cidade costeira, polo que non é posible falar da historia da cidade sen resaltar a súa dimensión mariña: este é o obxecto que o Museo do Mar de Galicia propúxose cumprir a través das súas exposicións, tanto permanentes como temporais: estas inclúen paneis explicativos, documentais de vídeo e audio, pantallas interactivas, documentos de arquivo e unha ampla variedade de pezas expositivas. Os procesos extractivos dos produtos do mar, as técnicas de salgadura, os instrumentos involucrados no traballo cotián dos mariñeiros da Ría de Vigo, tales como barcos, redes etc., o proceso mercantil dos produtos, no que participan a lonxa, os roteiros comerciais e os mercados, aspectos da bioloxía mariña etc., contan co seu lugar nas galerías do museo. Algunhas das pezas de exposición que ameritan especial mención son o impoñente esqueleto de cachalote, peza importante  dos elementos de bioloxía mariña do museo, así como unha parte do non menos importante, aínda que pertencente a outra rama, submarino deseñado e confeccionado por Antonio Sanjurjo Badía nos seus talleres vigueses de La Industriosa. Este submarino foi creado no século XIX como lanzatorpedos para defender a Ría de Vigo dun posible ataque da frota estadounidense nos tempos da Guerra de Cuba (aínda que non tivo ocasión de utilizarse para ese efecto pola firma en París do armisticio que puxo fin á contenda).

O Museo do Mar de Galicia está emprazado na vella fábrica de conservas Alcabre-Molino de Viento (1887), cuxo edificio sería reutilizado como matadoiro municipal ata 1982 e logo abandonado. No ano 1992, comeza o seu camiño de cara a converterse en museo co anteproxecto do arquitecto Aldo Rossi. Tras a súa morte, foi finalizado polo arquitecto galego César Portela e inaugurado no 2002. O museo está integrado por dúas naves con máis de 8.000 metros cadrados, un espigón, un faro e un edificio complementario cun pequeno acuario, no cal aos visitantes lles é dado ver as especies que habitan os fondos mariños da Ría de Vigo. O proxecto permitiu respectar a historia dun emprazamento que ten un importante pasado castrexo e romano datado do século VII a. C., aínda perceptible á vista. En sucesivas escavacións, atopáronse pezas como machadas de bronce ou un altar de estilo púnico, o que reflicte o legado dos distintos pobos que deixaron a súa pegada nos lugares nos que se asentaron, transitaron ou fixeron sentir a súa influencia.