Hai moito tempo, en Castrelos, en Vigo, vivía un ferreiro moi traballador, pero solitario. Nunca quixera saber nada do amor, centrado só no seu oficio e na súa vida tranquila. Mais un día, xa de vello, viu pasar diante da súa forxa a unha moza fermosa como ningunha outra, e namorouse perdidamente.
Intentou conquistala, agasallándoa mesmo cunha xoia moi cara que mercara con todos os seus aforros. Pero ela rexeitouno unha e outra vez. A desesperación levou ao ferreiro a facer algo terrible: secuestrou á rapaza e encerrouna na súa casa.
A moza, moi relixiosa, só lle pediu poder ir á misa cada domingo. O ferreiro, cego de amor, aceptou. Así, cada domingo ela ía á igrexa, mentres el seguía traballando, obsesionado con agradala e retela.
Un día apareceu diante del unha meiga, que lle advertiu que a súa morte estaba próxima, e que a rapaza atoparía un verdadeiro amor co que casaría. O ferreiro, devorado polos celos e a rabia, decidiu facerlle dano: colleu un ferro ao roxo vivo e foi cara á igrexa coa intención de desfigurar o rostro da moza mentres rezaba.
Mais cando intentou entrar pola porta sur do templo, sucedeu algo milagroso: a entrada tapiouse de súpeto cun muro de pedra, impedíndolle a entrada. Era como se unha forza divina protexese á rapaza.
Desde entón, esa porta segue tapiada, como recordo silencioso dunha vella historia que mestura paixón, celos e intervención divina.
A igrexa de Santa María de Castrelos, en Vigo, aínda conserva esa porta sur tapada, e a lenda vive no maxín da xente, como parte do marabilloso folclore galego.