Contan os vellos do lugar que, hai moitos anos, nas terras fondas do sur de Galicia, chegou un home alto e serio, cun falar estraño e mirada fonda como o inverno. Viña de lonxe, de Heidelberg, en Alemaña, e foi acollido polos señores do Castelo de Soutomaior para instruír ao seu sobriño nas artes do saber.
Mais aquel home non viña só con libros e ciencia… viña tamén cun segredo.
Di a lenda que, nos escuros sotos do castelo, o forasteiro erixiu un laboratorio agochado, onde, día e noite, traballaba entre fume e fórmulas. Procuraba, din, unha arma poderosa, capaz de mudar o destino da Gran Guerra que arrasaba Europa. Mais o destino xogoulle unha mala pasada: un día, nunha cabalgada, caeu do cabalo e morreu sen poder rematar o seu terrible invento.
Non tardou moito en saberse que algo estraño ficara naquel castelo.
Desde entón, nos corredores húmidos e nas noites sen lúa, oíase un latexar abafado, pasos que non eran de vivos, murmurios que viñan do máis fondo. Era o espírito do Alemanote, que non atopaba descanso. Vagaba polos cuartos, buscando alguén que rematase o que el non puidera: destruír a súa obra, borrar da terra a fórmula maldita.
E foi un xornalista, hóspede do castelo por cortesía da marquesa María Vinyals e do doutor Lluria, quen viu o espectro. Din que faloulle, co seu acento alleo e o seu ollar de alma perdida. Contoulle o segredo, e suplicoulle que queimase a fórmula. O xornalista, con man tembrona, botouna á lareira, onde ardeu entre faíscas e ramallos, liberando así o espírito do Alemanote.
Dende aquela, o castelo ficou en paz… ou case.
Aínda hoxe, quen pasea polos xardíns ou se detén xunto ás vellas pedras, pode sentir unha friaxe que non vén do vento, ou un rumor que semella voz. Porque nas terras de Soutomaior, onde o tempo se detén, a lenda do Alemanote segue viva, susurrada por quen sabe escoitar.